Już ponad 50 lat pielgrzymujemy, upamiętniając wielką koronację Pani Ziemi Grójeckiej

Przy starym trakcie królewskim krakowsko-warszawskim, pomiędzy Grójcem a Białobrzegami leży niewielka miejscowość o nazwie Lewiczyn, a w niej znajduje się wielowiekowe Sanktuarium Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych, Pani Ziemi Grójeckiej.
Kłaniali się Jej wielcy tego kraju – klękając przed Jej obrazem zarówno Wielki Prymas Tysiąclecia, jak i święty Papież Jan Paweł II. Przychodzili alumni, biskupi, politycy, wpływowi ludzie tego narodu, ale przede wszystkim – ludzie ciężkiej, codziennej pracy. I tak jest do dnia dzisiejszego.
Już ponad pięćdziesiąt lat kontynuujemy testament Wielkiego Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego który w swoim kazaniu zwrócił się tymi słowami do pielgrzymów w 1975r podczas koronacji w Lewiczynie.
„Wiecie o tym Wy, mieszkańcy Ziemi Grójeckiej, Wy wszyscy, którzy tutaj przybyliście, Wy, którzy pracujecie wiernie, przywiązani do zagonu waszych dziadów i pradziadów, którzy nie chcecie się z nim rozstać, chociaż życie gdzie indziej mogłoby być łatwiejsze, dostatniejsze, bardziej zasobne. Ziemia Grójecka jest żywicielką Stolicy. Wasze pola i zagony warzywne, wasze sady, którymi obfituje ta ziemia, są dowodem, iż prawdziwie i my, i Stolica pilno potrzebujemy tego, co byśmy jedli i pili, czym byśmy się odziewali”.
Prymas, który w kazaniu wygłoszonym 50 lat temu przed ołtarzem, skierował do przybyłych pielgrzymów wielkie, pełne mocy słowa. Były one w tamtym trudnym okresie dla Kościoła ostoją i podniesieniem na duchu – zarówno dla polskiej prowincji, jak i całego narodu. To były czasy ciężkie, naznaczone próbami, ale i piękne w duchu chrześcijaństwa, pełne wiary, nadziei i jedności. Słowa Kardynała Stefana Wyszyńskiego stały się drogowskazem – fundamentem, na którym budowano siłę ducha i tożsamości Polaków. Te pięćdziesiąt lat było dla nas jak wielka nowenna  czas modlitwy, formacji i duchowego dojrzewania. To okres, który kształtował nasz region od historii naszych czasów, przez postawy kolejnych pokoleń, aż po dzień dzisiejszy. To tutaj, na grójeckim  Sanktuarium Maryjnym, zawierzaliśmy nasze troski, cierpienia i prośby – nasze rodziny, naszą przyszłość. To sanktuarium stało się dla tysięcy ludzi pracy ostoją nadziei i duchowej siły.  Jak cudnym okresem były te ciężkie czasy  brzmi to może paradoksalnie, a nawet groźnie, ale wtedy byliśmy spragnieni wolności i prawdy. I właśnie w tych trudnych latach odnajdowaliśmy wiarę, wspólnotę i nadzieję, które umacniały nasze serca ale przede wszystkim naszą wiarę.I wtedy Wielki Prymas Tysiąclecia zwrócił się do tych pięknych serc, pełnych nadziei, do tych spracowanych ludzkich rąk – do ludzi ciężkiej pracy. 
„Wy, mieszkańcy Ziemi Grójeckiej, Wy wszyscy, którzy tutaj przybyliście, Wy, którzy pracujecie wiernie, przywiązani do zagonu waszych dziadów i pradziadów, którzy nie chcecie się z nim rozstać, chociaż życie gdzie indziej mogłoby być łatwiejsze, dostatniejsze, bardziej zasobne. Ziemia Grójecka jest żywicielką Stolicy. Wasze pola i zagony warzywne, wasze sady, którymi obfituje ta ziemia, są dowodem, iż prawdziwie i my, i Stolica pilno potrzebujemy tego, co byśmy jedli i pili, czym byśmy się odziewali”.
O tym, jak bardzo Prymas Tysiąclecia cenił polskiego chłopa – rolnika, niech świadczy jego wypowiedź z kazania koronacyjnego. Pozwolę sobie ją przywołać, gdyż przez kolejne pokolenia była przekazywana z dumą, jako wyraz szacunku i uznania dla ludzi wsi. Była to postawa godna najwyższego uznania – dumna, choć żyjąca w biedzie. Prymas często wskazywał na słynne Przybyszewskie ogórki jako symbol prawdziwego chrześcijaństwa i ofiarnej postawy biednej, ale wiernej i pracowitej polskiej wsi, która przez wieki była karmicielką naszego narodu.
Pamiętam zdarzenie z czasów, gdy jeszcze byłem alumnem seminarium duchownego we Włocławku. Był to rok 1924. Wracałem z wakacji. Zasłużona kolejka grójecka strajkowała. Zabrałem się więc do Warszawy z rolnikiem, który wiózł ogórki z Przybyszewa. Po drodze rozmawialiśmy. Zapytałem go: Bracie, ile też dostaniesz za swój wielki wysiłek? – Niewiele, trudno sprzedać – odpowiedział. I niestety nie mógł ich sprzedać. Co więc zrobił? Wjechał w jakieś podwórko miejskie – byłem tego świadkiem – zwołał dzieci z całego domu i powiedział: Dzieci, bierzcie, jedzcie darmo, bo wieźć z powrotem nie opłaci mi się, a sprzedać nie mogę. Zleciały się dzieci, rozebrały ogórki i rozradowane wróciły do domów. Pytam gospodarza: Bracie, napracowałeś się, przywiozłeś do miasta i co z tego masz? – Tym razem mam tylko radość, ale Pan Bóg mi wynagrodzi później – odpowiedział. I z wielką radością wrócił do Przybyszewa.( Prymas kard Stefan Wyszyński 1975-Lewiczyn)
Dziś, z perspektywy pięciu dekad od tamtego pamiętnego wydarzenia, słowa kardynała Stefana Wyszyńskiego wypowiedziane do pielgrzymów, ludzi pracy ziemi w Lewiczynie w 1975 roku, brzmią nie mniej donośnie niż wtedy. Tamto kazanie stało się duchowym drogowskazem nie tylko dla Grójecczyzny, ale i dla całej Polski – zakorzenione głęboko w naszej historii, świadomości i tożsamości. We współczesnym świecie, pełnym technicznych udogodnień, globalizacji, wszechobecnego konsumpcjonizmu, łatwo dać się pochłonąć przez doczesność. Nawet najwspanialszy rozwój rolnictwa – choć niezwykle ważny – nie może przysłonić istoty ludzkiego powołania. Kardynał Wyszyński przypomniał wtedy, że człowiek to nie tylko producent, wykonawca, posiadacz, ale byt egzystencjalny – „posiany na ziemi z łona Ojca”. Człowiek wzrasta, żyje, dojrzewa właśnie po to, by wydać stokrotny owoc, złożyć swoje prochy w ziemię, która – jak mówił prymas – „gdy przyjdzie czas, odda nas Ojcu”. To przesłanie o Bożej alchemii życia i śmierci, o powrocie do źródła, jest dziś szczególnie aktualne. W dobie laicyzacji, duchowej pustki i rozpadu tradycyjnych więzi – rodzinnych, społecznych, religijnych – potrzeba nam powrotu do tych słów. Potrzeba duchowej tożsamości, zakorzenienia, wierności ziemi ojczystej, Bogu, Ewangelii i Matce Najświętszej.  Ziemia Grójecka, którą tak ukochał prymas, była dla niego nie tylko miejscem pracy i życia ludzi, ale przestrzenią duchowej misji  ziemią, na której człowiek ma nie tylko siać zboże, ale i dobro, prawdę, miłość. Dlatego dzisiaj, wspominając tamto wydarzenie sprzed 50 lat, niech każdy z nas na nowo odnajdzie w sobie pragnienie wydania owocu – nie tylko materialnego, ale duchowego. Niech to będzie owoc wierności, uczciwości, pokory i miłości  wobec Boga, ludzi i ziemi, która nas karmi, przyjmuje i oddaje.
Pamiętajmy – 15 sierpnia 2025 roku spotkajmy się wszyscy w Lewiczynie na uroczystości ku czci Naszej Najukochańszej Mateczki – Pani Ziemi Grójeckiej. Zawierzmy Jej nasze największe sprawy – osobiste, rodzinne i społeczne. Uklęknijmy wspólnie w modlitwie i zaufaniu, prosząc o dobro i błogosławieństwo dla naszej Małej Ojczyzny i dla całej Najukochańszej Polski.
Przybądźmy licznie – sercem i duchem zjednoczeni!
Michał Pruś